La Nuova Sardegna

SADALI. Sas istimas verdaderas s’atatant de ogradas, de sùlidas e de isetos, che a sa passèntzia de su frore chi cramat su sole. Su romantitzismu, assentadu in una lìtera de pabiru in ue isperas, disìgios de fogu e làgrimas caentes faghiant nàschere e crèschere istimas chi non connoschiant làcana peruna, oe, l’ant incarcadu in unu “clic” de mèdios tecnològicos e virtuales ch’istudant sas istiàricas de sos coros e de sas paràulas durches. Ue nche sunt disterradas sas ternuras de su cortegiamentu? Sos ligàmines, pro su prus, incumentzant dae duas carenas chi s’aunint sena s’ischintidda de sa majia, nen cudda timòria sintzera e ùmile chi ligat a istrintu duas ànimas. Cando b’at cuddu egoismu chi bantat sa libertade si brùsiat sa mira de fraigare su nidu de sos sentidos. A pedire sa manu paret cosa antigòria meda si in unu sms s’incumentzat e s’acabat un’istòria, ca oe, narant in meda, “si bivet su momentu”. In su mese de Freàrgiu, die 14 de s’annu 176 p.C., nàschet in Terni santu Balentinu, pìscamu de Roma, chi a sa cua tzelebraiat sos còjuos intre cristianos e paganos e pro custu, contat s’istòria, in su 273 p.C l’aiant cundennadu a morte. Donende unu frore a sos ammorados chi brigaiant faghiat su miràculu de pònnere paghe luego. Benit cunsideradu patronu de sos ammorados. Oe in die, pro custa festa b’at una currina a comporare ogetos a fromma de coro, rosas e a seberare su ristorante mezus. In custu mecanismu cummertziale, su sentidu amorosu verdaderu ue nch’est? Sighende tempos modernos e mudas, su romantitzismu e s’istima funguda sunt che a sas fozas de sa rosa chi ant pèrdidu sos carignos dìligos de sa poesia.

E tando sos chi s’agatant in sas pratzas de dies ue su materialismu faghet de mere mannu, a bellu a bellu, si diant pòdere istesiare peri camineras tintas de ispiritualidade e de arbèschidas noas. In Sardigna, a làcana de sas barbàgias e su campidanu, b’at unu logu chi torrat a sa gente s’adòbiu intre istòria e contos de fadas. Sas cascadas de Su Santu cojuadore, de Sadali, su Santu Balentinu de Sardigna, ue s’abba curret che a su sàmbene in sas benas de sos ammorados, ue sas prantas sunt fògias de sentidos chi s’intritzant comente duas manos chi chertant sa promissa. Sas istimas tenet fàmine de torrare a unu tempus simple, cun dilighesas e belos de isposas pro messare trigu a l’ispàrghere in unu mundu ch’andat in lestresa. Unu mundu ch’est ismentighende s’importu de s’incantu de unu contu, de unu bisu, de un’iscuta de tempus pro si pèrdere in una mirada.

©RIPRODUTZIONE RISERVADA