Video
LUIGI PORCEDDU
Fumetos: pane, lapis, tinta e Tex
Luigi Porceddu, 32 annos, est unu giòvanu artista tiesinu chi faghet faeddare sa Sardigna cun sos fumetos. L’amus intervistadu pro connòschere sas ideas e sas òperas suas. Comente naschet custa...
13 dicembre 2020
4 MINUTI DI LETTURA
Luigi Porceddu, 32 annos, est unu giòvanu artista tiesinu chi faghet faeddare sa Sardigna cun sos fumetos. L’amus intervistadu pro connòschere sas ideas e sas òperas suas.
Comente naschet custa passione?
«M’agradat a nàrrere chi so crèschidu a pane, Tex e Cattivik. M’ammento cando, sende pitzinnu, “furei” a tziu meu dae domo sua “La tigre nera”. M’ammachieint sas tàulas de Claudio Villa a su puntu de m’apropiare fintzas de àteros traballos suos: “La fortezza malese” e “Percorso infernale”. Gasi comintzei a m’apassionare a custa arte».
E s’atividade de vignetista? Cando as comintzadu a pensare prus a mannu?
«In tantu b’at de nàrrere chi disegno dae semper, ma est beru finamentas chi so crèschidu in unu cuntestu in ue a su pabiru, a su lapis e a sa tinta los cunsìderant che a trastes pro nche colare su tempus. Nche los aia postos finamentas a banda cando chi nche so fertu a Torinu a concruos de su deghènniu coladu pro acumprire a sos impignos universitàrios. Ma est gràtzias a sos istùdios acadèmicos chi mi nche so torra acurtziadu a su disegnu. Duncas apo comintzadu a fàghere istorieddas satìricas e, su 2013, apo pigadu parte, in pare cun àteros collegas, a sa fundatzione de Europae - Rivista di affari europei, una testada giornalìstica in lìnia in contu de polìtica internatzionale. S’atividade de vignetista l’apo sighida pro annos a pustis de sa làurea. Unu traballu semper prus mannu nointamen sas deghe oras o barda in unu cantieri navale de Monfalcone. Un’esperièntzia chi si nch’istèsiat dae sas aspiratziones meas ma chi m’at fatu crèschere comente òmine».
E a pustis ti nche ses torradu a Sardigna? A Tiesi?
«Emmo, fiat su 2016. A diferèntzia de paritzos fedales meos chi nch’ant barigadu su mare, deo mi nche so torradu a inoghe, lassende·nche a banda logos comunes che a su clàssicu “Inoghe non b’at nudda!”. Una cosa l’apo imparada in cantieri: subra de una mesa bòida si traballat mègius. In ue non b’at nudda b’at prus logu pro fraigare carchi cosa. Pagas prospetivas, duncas, ma una in particulare: sa de m’intregare a custa arte pro contare sa terra chi m’at crèschidu. Una terra cun unu valore mannu chi apo iscumproadu istende·nche a tesu suo».
Comente as esordidu inoghe?
«Giai su mese de santandria apo comintzadu a istèrrere un’istòria ligada a una legenda de sa bidda mea. Un’istòria ambientada in mesu a nuraghes e tumbas de gigantes galu ritzas a pustis de belle bator millènnios. “Su ’oe cun sos corros de atalzu”. Custa istòria mi l’at publicada Cabu Abbas edizioni su 2019, tres annos a pustis de unu traballu intermitente in ue apo imparadu mescamente ite non bi cheret pro sestare un’istòria a fumetos. Cun ignoràntzia totale comintzei a mi mòvere a parpu faghende tàulas sena cunsiderare sas iscenegiaduras, profilos de sos personàgios e nemmancu su storyboard (chi faghia borta cun borta pro cada iscena). Su resurtu est un’istòria cun 80 tàulas fatas a manu cun fògios prus mannos de s’A3, pintados cun trastes chi mudaia cunforma a su perìodu e a sas disponibilidades econòmicas. Ma est su primu traballu meu e gràtzias a issu apo cumpresu sa netzessidade de crèschere a livellu tècnicu».
Ispetzializende·ti a pustis, duncas?
«Emmo, conca a sos trinta annos meos mi so iscritu a su “Tzentru internatzionale” de Casteddu mancari sos biàgios graes dae Tàtari pro lu pòdere frecuentare. In cue, intre sas àteras cosas, apo sighidu sas letziones de disegnu de Mario Atzori e sas de iscenegiadura de Bepi Vigna. Profetosa meda sa supervisione sua, sa de Bepi. Finamentas pro unas cantas illustratziones fatas pro unu libru chi est tardende s’essida sua pro more de su Covid-19. So cuntentu mannu pro àere agatadu una persone de gabbale che a issu».
Ma tue ses fintzas friscu de reconnoschimentos, no?
«In custos ùrtimos annos apo fatu unos cantos fumetos cummissionados dae àtere. Ma finamentas carchi òpera curtza premiada in sas ùrtimas tres editziones de su fèstival “Emilio Lussu”, in Casteddu».
Ocannu ite as presentadu? «Apo presentadu “Il telegramma”, in ue Emìliu mustrat sa solidariedade sua cun sa protesta de Pratobello. Est unu tema de importu mannu pro mene. Su de sas tzerachias millitares in Sardigna est un’argumentu chi devet interessare a totu cantos barighende·nche sos “ismos”».
Comente naschet custa passione?
«M’agradat a nàrrere chi so crèschidu a pane, Tex e Cattivik. M’ammento cando, sende pitzinnu, “furei” a tziu meu dae domo sua “La tigre nera”. M’ammachieint sas tàulas de Claudio Villa a su puntu de m’apropiare fintzas de àteros traballos suos: “La fortezza malese” e “Percorso infernale”. Gasi comintzei a m’apassionare a custa arte».
E s’atividade de vignetista? Cando as comintzadu a pensare prus a mannu?
«In tantu b’at de nàrrere chi disegno dae semper, ma est beru finamentas chi so crèschidu in unu cuntestu in ue a su pabiru, a su lapis e a sa tinta los cunsìderant che a trastes pro nche colare su tempus. Nche los aia postos finamentas a banda cando chi nche so fertu a Torinu a concruos de su deghènniu coladu pro acumprire a sos impignos universitàrios. Ma est gràtzias a sos istùdios acadèmicos chi mi nche so torra acurtziadu a su disegnu. Duncas apo comintzadu a fàghere istorieddas satìricas e, su 2013, apo pigadu parte, in pare cun àteros collegas, a sa fundatzione de Europae - Rivista di affari europei, una testada giornalìstica in lìnia in contu de polìtica internatzionale. S’atividade de vignetista l’apo sighida pro annos a pustis de sa làurea. Unu traballu semper prus mannu nointamen sas deghe oras o barda in unu cantieri navale de Monfalcone. Un’esperièntzia chi si nch’istèsiat dae sas aspiratziones meas ma chi m’at fatu crèschere comente òmine».
E a pustis ti nche ses torradu a Sardigna? A Tiesi?
«Emmo, fiat su 2016. A diferèntzia de paritzos fedales meos chi nch’ant barigadu su mare, deo mi nche so torradu a inoghe, lassende·nche a banda logos comunes che a su clàssicu “Inoghe non b’at nudda!”. Una cosa l’apo imparada in cantieri: subra de una mesa bòida si traballat mègius. In ue non b’at nudda b’at prus logu pro fraigare carchi cosa. Pagas prospetivas, duncas, ma una in particulare: sa de m’intregare a custa arte pro contare sa terra chi m’at crèschidu. Una terra cun unu valore mannu chi apo iscumproadu istende·nche a tesu suo».
Comente as esordidu inoghe?
«Giai su mese de santandria apo comintzadu a istèrrere un’istòria ligada a una legenda de sa bidda mea. Un’istòria ambientada in mesu a nuraghes e tumbas de gigantes galu ritzas a pustis de belle bator millènnios. “Su ’oe cun sos corros de atalzu”. Custa istòria mi l’at publicada Cabu Abbas edizioni su 2019, tres annos a pustis de unu traballu intermitente in ue apo imparadu mescamente ite non bi cheret pro sestare un’istòria a fumetos. Cun ignoràntzia totale comintzei a mi mòvere a parpu faghende tàulas sena cunsiderare sas iscenegiaduras, profilos de sos personàgios e nemmancu su storyboard (chi faghia borta cun borta pro cada iscena). Su resurtu est un’istòria cun 80 tàulas fatas a manu cun fògios prus mannos de s’A3, pintados cun trastes chi mudaia cunforma a su perìodu e a sas disponibilidades econòmicas. Ma est su primu traballu meu e gràtzias a issu apo cumpresu sa netzessidade de crèschere a livellu tècnicu».
Ispetzializende·ti a pustis, duncas?
«Emmo, conca a sos trinta annos meos mi so iscritu a su “Tzentru internatzionale” de Casteddu mancari sos biàgios graes dae Tàtari pro lu pòdere frecuentare. In cue, intre sas àteras cosas, apo sighidu sas letziones de disegnu de Mario Atzori e sas de iscenegiadura de Bepi Vigna. Profetosa meda sa supervisione sua, sa de Bepi. Finamentas pro unas cantas illustratziones fatas pro unu libru chi est tardende s’essida sua pro more de su Covid-19. So cuntentu mannu pro àere agatadu una persone de gabbale che a issu».
Ma tue ses fintzas friscu de reconnoschimentos, no?
«In custos ùrtimos annos apo fatu unos cantos fumetos cummissionados dae àtere. Ma finamentas carchi òpera curtza premiada in sas ùrtimas tres editziones de su fèstival “Emilio Lussu”, in Casteddu».
Ocannu ite as presentadu? «Apo presentadu “Il telegramma”, in ue Emìliu mustrat sa solidariedade sua cun sa protesta de Pratobello. Est unu tema de importu mannu pro mene. Su de sas tzerachias millitares in Sardigna est un’argumentu chi devet interessare a totu cantos barighende·nche sos “ismos”».
